Zawsze marzyłam o domu, starym domu, w którym stałby stary, solidny kaflowy piec.

Kiedy byłam małą dziewczynką, moja babcia taki właśnie posiadała.

Pamiętam jak staliśmy sobie, ja i moje kuzynki, przytulone do rozgrzanej rozkosznie  ściany kaflowego siłacza. Ileż było śmiechów, ileż chichotów, ileż opowiadania, że Piotrek, ten z drugiej C na przerwie w szkole. wsadził którejś z nas kulę śniegu za kołnierz. I, że mama znowu nie rozumie, w ogóle nas nie rozumie…

Niestety babcia za nic miała nasze przytulanie i pewnego dnia przyjechał pan i rozebrał piec, a zamiast niego wstawił paskudne, odpychające kaloryfery.

Dlatego w moim  domu, który wreszcie, wreszcie, po latach udręki życia w mieście, kupiłam, stoją dwa wielkie, wypasione piece kaflowe i każdego roku, kiedy nadchodzi jesień, taszczę ze stajni drzewo i mogę godzinami cieszyć się ciepłem, które z niczym równać się nie może, a z zimnym ciepłem kaloryferów to już w ogóle.

Już za niedługo piece będą huczeć, drzewo będzie pachnieć, a ja usiądę  w fotelu i zatopię się w lekturze smakowitej książki.

Wtedy  nadchodzi czas ulubionych, kolorowych skarpetek.

To druga rzecz, która umila mi jesień. Lubię, kiedy są niebanalne, trochę nie do pary, bo jako jednostka wybitnie roztrzepana często z pralki wyjmuję takie, które do siebie nie pasują.

Czy ktoś może mi w końcu ten fenomen wyjaśnić? Nota bene nie tylko moje „zmartwienie”.

Kiedy idę do lasu, teraz, właśnie o tej porze roku, dopasowuję się automatycznie do drzew pomalowanych przez Trzecią Siostrę, czyli roztrzepaną Panią Jesień, w sukience w liście złote, poszarpanej przez wiatr, z babim latem we włosach, w butach z mchu zapinanymi na kasztany.

Czasami widzę jak wiewiórki rude biegną przy jej boku.

I takie dni nastają, kiedy skarpetki z podobizną rudej kitki, Madame Nutty  zakładam. (Znajdziesz takie urocze cuda tutaj)

Więc  w lesie z Trzecią Siostrą drzewa maluję i wtedy bardzo leśna jestem i w skarpetkach wiewiórkowych śmigam, ale kiedy wieczorem siedzę przy moim ukochanym piecu kaflowym, na fotelu z kocem w kratkę, na moich kolanach leży zawsze kot. I grana jest inna melodia.

Wiadoma sprawa, że wtedy w grę wchodzą tylko skarpetki, jakże mogłoby być inaczej : z kotem ! Hmmm, nie wątpię,że masz już ochotę na takie kocie zakończenie stóp twoich, wiesz, jeśli jesteś przyjacielem kota, to  wskakuj tutaj.

Jeden z kilku moich kotów, które mnie  zaszczytem dzielenia ze mną domu obdarzają, to Mieciu, ten, który nie umie schodzić z drzewa. Taka dziwna przypadłość: wejść umie, zejść już nie.

Więc fotel przy piecu kaflowym, kot na kolanach, w rękach książka, a na nogach skarpetki z kotem.

Zestaw doskonały na jesienne wieczory, polecam.

To, że o jesieni uparcie nawijam, nie znaczy, że lato mi niemiłe w sensie skarpetkowym. Tyle, że wtedy raczej truskawki na stopach lepiej wyglądają, na leśnej polance, albo w lodziarni za rogiem u pani Kasi.

Kiedy zaś Czwarta Siostra, surowa Pani Zima zakrywa białym puchem całe zło tego świata, lubię przy moim piecu  z kubkiem gorącej herbaty z kwiatów dzikiego bzu, zasiąść z grubą, bardzo grubą książką, na kolanach jest, a jakże, kot, a na stopach skarpetki w bałwanki.

Przypomina mi się wtedy dzieciństwo, stary piec mojej babci, beztroskie rozmowy z kuzynkami i smak lizaka z czereśnią.

Zestaw doskonały encore: piec kaflowy, herbata z zebranych latem ziół, kot na kolanach, a na stopach  kolorowe, wesołe skarpetki.

Jestem pewna, że zakochasz się w kocich, lisich, ale i wielu innych skarpetkach, które  znajdziesz w uroczym  sklepie, o równie uroczej nazwie „nanushki”.  Czyż nie słodka ?

W sam raz dla niebanalnych istot, jakich na szczęście wiele chodzi po tym świecie i mam nadzieję,że to się nie zmieni. Jeśli do takich się zaliczasz, wskakuj śmiało i zakładaj kolorowe skarpetki. Jesień będzie dzięki nim weselsza.

Pozdrawiam – Greenelka