Literki są sexy,czyli szczęście przyjdzie tylko wtedy, jeśli będziesz robić to, co lubisz.

Jak daleko sięgam pamięcią wstecz, od zawsze nienawidziłam matematyki.

Byłam małą dziewczynką, kiedy zaczęłam przynosić do domu złe stopnie z tego przedmiotu. I nie można powiedzieć, że się nie starałam. Owszem, z całych sił. Ale z matematyką było mi nie po drodze. Wpatrywałam się w ułamki, procenty i nienawidziłam ich z całego serca. Mnożyłam przez zero i nie dawałam sobie wytłumaczyć, że można prościej.

Dlatego niechętnie chodziłam do szkoły. Akceptowałam tylko te dni, w których  matematyki nie było w planie lekcji. Bo w gruncie rzeczy, lubiłam moją szkołę. Gdyby nie ta straszna matematyka…

I tak mijał  rok za rokiem i nic się nie zmieniało.

Wciąż przynosiłam do domu złe stopnie i wciąż słyszałam od nauczycielki matematyki, że jestem osłem i nic ze mnie nie wyrośnie. I wciąż byłam nieszczęśliwa.

A wszystko tylko dlatego, że nie umiałam docenić piękna ” Królowej Nauk „. Moi rodzice byli zmartwieni, bo widzieli co się ze mna dzieje. Chociaż wymówka „brzuszek i główka” jest popularna, kiedy po prostu nie chce się iść do szkoły, to przecież  dziecko często  tylko w ten sposób potrafi wyrazić lęk.

Tak właśnie było ze mną.

Często byłam dosłownie chora, kiedy wiedziałam, że za chwilę nauczycielka matematyki wejdzie do klasy. A jeśli w dodatku miała przy sobie  poprawione klasówki, koszmar nie miał końca. Wiedziałam, że za chwilę moje upokorzenie bedzie tak wielkie, że najchętniej zapadłabym się pod ziemię.

Szczęście przyjdzie tylko wtedy, kiedy będziesz robić to, co lubisz.

Od kiedy pamiętam, uwielbiałam zaczarowane historie i najmilszymi chwilami były te, w których moi rodzice czytali mi bajki. I im bardziej nienawidziłam matematyki, tym większą miłością darzyłam książki.

Bardzo wcześnie nauczyłam się czytać i od tej pory literki były dla mnie najpiękniejszą rzeczą na świecie.

Czytałam namiętnie.

Pod kołdrą, przy latarce, kiedy rodzice myśleli, że śpię. Bajki dla dzieci i książki dla dorosłych, których przecież nie rozumiałam. Kiedy miałam dziewięć lat, połknęłam „Marię Stuart”, „Krystynę, córkę Lawransa” i „Lato z Moniką”. Płakałam nad losem Stasia i Nel i Janka Muzykanta. Śmiałam się do łez, śledząc przygody Marka Piegusa i kochałam się w Tolku Bananie.

Na szczęście miałam bardzo dobrych rodziców, którzy właściwie odczytali moje potrzeby i dosłownie zasypywali mnie książkami. Do dzisiaj jestem im za to wdzięczna, bo uważam, że nic lepszego nie mogli dla mnie zrobić.

Lubiłam czytać, ale i pisać. Historie wymyślone i przede wszystkim takie, które wzruszały.

Litery fascynowały mnie .

Kiedy widziałam je wydrukowane na papierze, albo napisane moją dziecięcą rączką. Były moim refugium, moim zaczarowanym światem, w którym znajdowałam schronienie. Tam nie miała wstępu ohydna matematyka. Kiedy trzymałąm w ręku książkę, czułam się szczęśliwa. Kiedy układałam słowa, a ze słów powstawały historie, czułam się szczęśliwa.

No tak, ale do szkoły chodzić musiałam , a w szkole aż do matury ciągnęła się za mną  matematyka. Nic nie pomagały starania moich rodziców, którzy zatrudniali korepetytorów. Żaden nie wytrwał dłużej niż kilka lekcji i zrezygnowany odchodził.

Coraz więcej i coraz chętniej pisałam, odkrywałam coraz to nowe ulubione postaci  w literaturze  i coraz bardziej tęskniłam za dniem, kiedy wreszcie spalę zeszyty i podręczniki ze znienawidzonego przeze mnie przedmiotu.

Zrobiłam to i od tej pory  z Królową Nauk  nie mam nic wspólnego, niech się inni nią zajmują jeśli  lubią, ja jej nie cierpię. Nie interesuje mnie, czy jest królową czy księżniczką, niech będzie nawet cesarzową, ja omijam ją z daleka.

Czytanie i pisanie, to jest to, co kocham.

Literki są sexy !

I co za wspaniałe uczucie wiedzieć, że to co piszę, znajduje uznanie !

Drogi Czytelniku, dziękuję Ci za to. Jeśli czytasz te słowa i nie wyłączyłeś ze złości laptopa,  to znaczy, że podoba Ci się tutaj. Jestem Ci bardzo wdzięczna. To mnie motywuje. Jesteś częścią mojego szczęścia.

Najważniejsze, co  chciałabym ci przekazać :

Podążaj za swoją naturą !

Rób to co lubisz, to, co cię interesuje. Mało tego, spalaj się w swojej pasji, kochaj ją  i dawaj jej z siebie wszystko, a szczęście i sukces przyjdą  do ciebie prędzej niż myślisz.

Nie poświęcaj się czemuś, co cię nie kręci. . Po co? Niech robią to inni, którzy to…lubią.

Serdecznie Cię pozdrawiam – Greenelka

Ten blog jest dla Ciebie. Piszę, by dzielić sie z Tobą moją pasją i wiedzą Pomóż mi zdobyć i przekazać Ci jej eszcze więcej : wesprzyj tę formę twórczości, stawiając mi kawę. Dobro wraca!