26 lipca 2016 napisałam pełen goryczy tekst, do którego pół roku później, 19 grudnia życie dopisało  tragiczny dalszy ciąg. Od tego czasu jest tylko gorzej.

Niemalże każdego tygodnia w sytej, hedonicznej Europie wybuchają bomby, ciężarówki wjeżdżają w tłumy ludzi i właściwie nie miejsca, gdzie można by się czuć pewnie i bezpiecznie.

Politycy powtarzają, że są w szoku, ludzie kładą pluszowe misie tam, gdzie miała miejsce kolejna masakra i trzymając się za ręce maszerują w bezradnym chocholim tańcu.

Jednym z takich miast jest Berlin. Miasto, w którym spędziłam prawie 30 lat.

Pamiętam dzień, kiedy tam przyjechałam.  Był grudzień 86 roku.

W Polsce bieda aż piszczała, sklepy  świeciły gołymi półkami , „reformy” Jaruzelskiego wypychały za granicę coraz to nowe rzesze dobrze wykształconych mlodych ludzi, a ci co zostali, powoli przestawali wierzyć, że  cokolwiek może się zmienić.

Dla mnie , która zdecydowała się wyjechać z socjalistycznego raju, Berlin Zachodni był nieopisanie piękny.

Miasto miało niesamowity wdzięk.

Mimo, że otoczone Murem, nic w nim nie brakowało. Było kompletne. Jeśli miałam ochotę, jechałam do lasu, jeśli wolalam nad jezioro, nie było problemu, proszę bardzo Berlin ma nie jedno.

Ulice tętniły życiem.

Kudamm, reprezentacyjna promenada, zapraszał na spacery i buszowanie po cudownych sklepach, butikach. W małych uliczkach można bylo usiąść w przytulnej kafejce i wypić kawę.

Berlin był piękny.

Uwielbiałam  jeździć  po nim rowerem, zwiedzać ciągle nowe okolice, nigdy nie byłam tym znużona.

Berlin był bezpieczny.

Często wracalam nocą do domu i nigdy się nie bałam.

Przyszedł rok 89. Berlin Zachodni otworzył gościnnie swoje drzwi.

Mur został rozebrany.

Miasto rozrosło się we wszystkich kierunkach. Znowu było stolicą.

9 listopada 89 roku wieczorem byłam na Check Point Charlie, w miejscu, gdzie do tej pory złowrogie tablice przestrzegały: „właśnie opuszczacie Państwo sektor amerykański”.

Brama pomiędzy dwoma światami była otwarta na oścież, mieszkańcy Berlina Zachodniego witali tych z Berlina Wschodniego kwiatami i szampanem.

Kilka lat temu wróciłam do Polski. Do domu.

We wrześniu 2015 roku Niemcy równie serdecznie  jak wcześniej swoich rodaków ze wschodu, witali emigrantów z Syrii, Iraku, Albanii…

Witali ich kwiatami. Otworzyli szeroko drzwi do swoich domów i zaprosili ich do środka.

Szybko okazalo się że gościnność w tym przypadku nie popłacała. Goście, w przeważającej większości muzułmańscy, nie okazali wdzięczności.

Niemcy długo pozostawali w błogiej nieświadomości, że ich kraj zostanie z niewiadomych względów oszczędzony.

Że ataki terrorystyczne,  które coraz częściej napędzały strach ludziom w innych krajach Europy Zachodniej, sytej, rozbuchanej w nihiliżmie i chorej, bezmózgowej konsumpcji , nie zdarzą się u nich.

Po atakach w Belgii, Brama Brandenburdzka rozświetlona była narodowymi barwami belgijskimi, po atakach we Francji, ładnie wyglądała we francuskich. Ludzie malowali obrazki  na chodnikach, grali na gitarach, skladali kwiaty w miejscach, gdzie zginęli ludzie, palili świece.

Pani Merkel robila smutną minę, pan Hollande wypinał groźnie pierś i zapewniał,że bohaterska Francja nigdy nie ulegnie, a pani minister jakaś tam od zagranicznych spraw unii, płakała rzewnymi łzami.

Przedwczoraj Irańczyk z niemieckim paszportem zaszalał sobie w Monachium i zabił 9 osób, a wiele ranił.

W tym samym Monachium, gdzie we wrześniu ubiegłego roku emigranci witani byli kwiatami. Teraz tłum krzyczał, że mają się wynosić.

Gościnność już jest niemodna…

Dzisiaj Syryjczyk w Reutlingen zabił maczetą ciężarną kobietę. Dwie osoby ciężko zranił. Nie wiem czy Niemcy będą rysowac obrazki na głównych promenadach miast,jak ich koledzy i koleżanki we Francji,  nie wiem czy pani Mongherini znowu zapłacze.

Okoliczności sprawiły, że po czterech latach jestem znowu w Berlinie.

Nie ma śladu po mieście, ktore wcześniej tak bardzo lubiłam.

Berlin jest brudny. Parki i skwery nie zapraszają do odpoczynku. Na trawnikach i ławkach siedzą rodziny emigrantów, które przyjechały na zaproszenie pani kanclerz.

Do U-bahnu wsiadłam tylko jeden raz. Było brudno, panował zaduch niemytych ciał, kobiety taksowane były łakomymi oczami ciemnoskórych młodych mężczyzn.

Ulice są zaśmiecone odpadkami i papierami. Nie widać, żeby komuś to przeszkadzało.

W niektórych dzielnicach słychać  śpiew wzywający do modlitw muzułmańskich. Kobiety noszą tam burki, czyli są  zakryte od stóp do głów czarnymi szmatami. Wloką za sobą 4 albo więcej dzieci. Nowych obywateli niemieckich.

Berlin jest jeszcze wolny od zamachów. Jak długo ?

Bo jestem pewna, że niejedna maczeta jest już naostrzona.

Cieszę się, że wróciłam do Polski …

 

Pozdrawiam serdecznie -Agnieszka

i zapraszam tutaj:

https://greenelka.pl/henia-5-minelo-jeden-dzien/

 

JEŚLI TEN TEKST ZACIEKAWIŁ CIĘ, A MOŻE ZAINSPIROWAŁ, DAJ TEMU WYRAZ I DAJ LAJKA, NO I POSLIJ DALEJ. DZIĘKI.

AGNIESZKA