Arbuzy uwielbiam od kiedy pamiętam. Kiedy byłam dzieckiem, każdego roku czekałam na sierpień.

Wtedy do osiedlowego sklepiku przyjeżdżały cięzkie zielone kule. Prosto z Bułgarii. A wraz z arbuzami przybywały przesłodkie, cudowne, ciemne, prawie czarne winogrona. Ale dzisiaj będzie opowieść o arbuzie, te mniejsze kuleczki zostawiam sobie na inny raz.

Ach, arbuz na zawsze pozostanie smakiem dzieciństwa.W tym sensie, kiedy dzisiaj wgryzam się w czerwony miąższ, jestem znowu dzieisęcioletnią dziewczynką z kucykami nad uszami, w czerwonych sandałkach, bujającą się na huśtawce, bez wiedzy o tym co przyniesie jej życie.

Najśmieszniejsze, że na tej samej huśtawce, dziesiątki lat później, bujały się dzieci dziewczynki. No dobra, ale miało być o arbuzie.

Jest słodki, soczysty, doskonale gasi pragnienie i dzisiaj nie musisz czekać na sierpień, żeby rozkoszowac się jego smakiem. A, taka mała uwaga. Nie wiem czy masz tak samo, ale ja, kiedy już pokroję  arbuza na kawałki i położę na talerzu, nie spocznę, aż nie zjem wszystkiego. Zupełnie jak z czipsami, prawda?

Ale jest różnica i tu cię uspokoję. Czipsy doprowadzą cię prosto do choroby, no chyba, że będą naturalne, ale o takie mi nie chodzi.

Natomiast jesli chodzi o arbuza, nie musisz się ograniczać. Ma bardzo mało kalorii, więc nie przełoży się na oponkę w pasie ani masywne biodra, a do tego, o czym mało kto wie, ma mega, mega dużo właściwości prozdrowotnych !

Najczęściej ludzie sądzą, że składa się tylko z wody, a to nieprawda i zaraz się dowiesz jakie skarby w sobie ta cudowna zielona kula zawiera.

Najpierw kilka ciekawostek.

Pierwsza to ta, że do Polski arbuza przywieżli … Krzyżacy w XIV wieku ! Czyli coś dobrego zrobili. Choć pierwsze wzmianki o jego uprawie pochodzą jeszcze sprzed 1500 lat.

Dzisiaj arbuzy uprawia się na wielkich plantacjach, między innymi w Hiszpanii, we Włoszech, na Wegrzech, Chorwacji i w Chinach. Nasz klimat, mimo, iż może Krzyżacy byli innego zdania, nie sprawdza się w przypadku arbuzów i choć istneje kilkanaście plantacji uprawy szklarniowej, jednak te nasze polskie owoce nie są tak słodkie i soczyste jak te, które rosną otulane każdego dnia promieniami słońca ciepłych krajów.

A tak w ogóle arbuzy należą do rodziny dyniowatych, potrafią rozrastać się wzdłuż i wszerz, ich łodygi osiągają długość do siedmiu metrów, mają kwiaty podobne do dynii, białe, żółte albo czerwone.

Angielska nazwa arbuza, czyli watermelon, czy niemiecka Wassermelone doskonale oddaje jego właściwości. Owoc ten składa się w ponad 90% z wody, a to znaczy, że nie jest jakoś nadzwyczajnie odżywczy.

Za to jest żywnością niskoenergetyczną, ponieważ w 100 gramach arbuza znajduje się około 37 kcal (dla porównania ananas ma 54 kcal/100 g, jabłko 47 kcal/100 g, a pomarańcza 44 kcal/100 g).