Kot czy pies?  This ist the question, czyli przeżyjmy to jeszcze raz…

Jest li w istocie szlachetniejszą rzeczą w  oczy psa patrzeć, co u stóp twych legł wiernie,  czy   tajemnicę oczu kota zgłębiać, co na  kolanach twoich mruczy?

Spór odwieczny, spór nierozwiązany.

Naukowcy i filozofowie, poeci i  malarze, kociarze i psiarze  od zawsze  przeciągają linę na swoją stronę.

Kot jest najlepszy i pies mu nie dorównuje – twierdzą jedni i przytaczają faktów i historii masę, prosto z życia wziętych na dowód racji swoich.

Nieprawda, tylko pies, któż jak nie pies jest najlepszym przyjacielem człowieka? – odpowiadają drudzy i śmieją się kociarzom w nos.

Pies pójdzie z tobą na spacer – mawiają z wyższością psiarze.

A kot ogrzeje cię w listopadowy ponury wieczór. I do tego zamruczy kołysankę – ripostują kociarze.

Tysiące argumentów po jednej i po drugiej stronie. I tak będzie do końca świata, a może i dłużej.

I dobrze, bo czy wszystko musi być policzone, zważone i opisane? ….

Moj pierwszy, „najpierwszejszy” pies

Przyniósł go do domu tata, kiedy byłam  małym dzieckiem. Był czarno – białą kuleczką i moja biedna mama, choć zwierzęta kochała nad życie, załamała ręce.

-A gdzież ty dla niego tu widzisz miejsce ?! -zawołała i miała niestety rację.

Bo mieszkalismy wówczas kątem u dziadków.

Mieszkanie było co prawda wielkie, w starej XIX wiecznej kamienicy, pokoje  przestronne, ale i rodziny sporo się tam musiało zmieścić. Bo i brat mamy z żoną, dwie siostry mojej mamy, obie uczennice jeszcze, no i my, młoda rodzinka z przyszłością. Gdzież by tam miejsce dla psa było !

Teściowa długo dawała mojemu tacie do zrozumienia, żeby psa wyprowadził. I chociaż tata  zrobił mu przytulną budę pod starym biurkiem w małym pokoiku, który babcia oddała do naszej dyspozycji, chociaż zapewniał, że piesek naprawdę będzie cicho, pozostawało  tylko kwestią czasu, kiedy musiał  ulec.

Tak się też stało.

Piesek powędrował do kolegi taty, a ja na następnego musiałam czekać, aż wreszcie wyprowadziliśmy się na swoje, czyli ciasne, ale własne.

Casanowa czyli jak jamniczki ulegały pudlowi

Bo następnym był pudel, nieziemskiej urody,

Czarny, o przepastnych oczach i zgrabnej sylwetce, słowem  Casanowa pełną gębą. Nazwaliśmy go wdzięcznym imieniem Puszek, ale ja, jako, że w moich pacholęcych latach dobierałam się do biblioteki rodziców, przechrzciłam go na Puszkina, oczarowana wówczas Eugeniuszem Onieginem.

Pudel ze względu na swoją niepooskromioną chuć był naszym wiecznym utrapieniem. Nie darował żadnej pannie z okolicy. Regularnie nachodziła nas właścicielka hodowli jamników, mieszkająca niedaleko.

– Psuje mi interes, ten wasz przebrzydły kundel ! –  wołała, mozolnie dźwigając swoje dobrze odżywione ciało  na czwarte piętro, gdzie było nasze M3.

Faktycznie, Puszkin alias Puszek, zdarzało się, że przesiadywał przed jej posesją dzień i noc.

I kiedy tylko któraś z powabnych jamniczek pokazywała się, on chwytał ją jak pajak w sieć  swoich wdzięków i trzask -prask po krzyku. Ulegały wszystkie. W sumie rozumiem tę biedną właścicielkę jamników, ale z drugiej strony , czy trzeba być tak drobiazgową?…

Nasz wspaniały Casanowa wykorzystywał każdą okazję, aby dać upust swoim erotycznym ciągotom. Wystarczyła mała szpareczka w drzwiach, a on już jak szaleniec zbiegał po schodach. Trudno, niezwykle trudno było go w domu utrzymać.

O kastracji psów chyba wtedy nikt w sięrmiężnym PRL u nie słyszał.

Aż przyszła kryska na matyska i biedny pudel zakochał się. Niestety bez wzajemności. Ale w kim!

Żeby to chociaż była jakaś dama warta jego urody, gdzież tam !

Obiektem jego westchnień była stara, pół ślepa suczka ras tysiąca, o sierści już tu i ówdzie wyliniałej. Mieszkała w sąsiednim domu i nasz nieszczęsny Casanowa sterczał przed jej drzwiami cierpliwie jak kamień niemalże. W kąt poszły jamniczki, w zapomnienie wdzięki innych rasowych i nierasowych piękności, liczyła się tylko ona. Ta jedyna.

I może historia ciągnęłaby się jeszcze długo, ale wybranka serca Puszkina ze względu na swój sędziwy wiek po prostu zakończyła żywot, do końca pozostając platonicznym obiektem westchnień naszego psa.

Sam adorator zginął w tragiczny sposób. Można powiedzieć, że jego namiętności stały się jego przekleństwem. Otóż zabawiając się krotochwilnie z białą pudliczką, został uderzony w głowę kamieniem przez paskudnego, niewychowanego dzieciaka i po serii ataków padaczki odszedł od nas za Tęczowy Most.

Swoją drogą, ciekawe jakie panienki tam w sobie rozkochał?…

Modigliani czyli winogronowe oczka

Oczywiście, nie trwało długo i kolejny pies zawitał w progi naszego małego mieszkanka. Tym razem była to miłość od pierwszego wejrzenia, ale nie moja, lecz mojego taty.

Otóż poszliśmy do schroniska i tam, jak to zazwyczaj bywa, wybór był trudny, żeby nie powiedzieć beznadziejny. Setki nieszczęśliwych pysków wystające zza krat i błagające: weź mnie, proszę…

Tak to jest i może wiesz o czym mówię.

Zrezygnowani patrzyliśmy na siebie z tatą, do momentu, kiedy z biura wyszła kierowniczka schroniska i powiedziała :

-Przed drzwiami ktoś uwiązał psa. Wczoraj. Oto on.

I zaprowadziła nas do pokoju, gdzie pod biurkiem siedział niby owczarek. Niby, bo uszy miał nie stojące dumnie na sztorc , lecz oklapnięte jak u Kłapoucha Puchatkowego niemalże.

Natychmiast coś,  jakby niewidzialna siła zaczęła do siebie przyciągać tego dziwoląga i mojego tatę.

Do domu wrócilismy we trójkę i to nie ja prowadziłam psa na smyczy.

Mój tata był najważniejszą osobą dla niby owczarka. Ja wybrałam jedynie dla niego imię. Jako, że tym razem fascynacja moja oscylowała wokół malarstwa Amadeo Modiglianiego, pies został Modim. Był kochany, wierny i miał granatowe oczy niczym dojrzałe winogrona.

Kiedy umarł moj tata, on poszedł za nim. Po prostu położył się na łóżku, na miejscu taty, westchnął głęboko i zamknął winogronkowe oczka na zawsze. Myślę, że teraz biega ze swoim panem po niebiańskich łąkach.

Było  w moim życiu  jeszcze kilka innych psów, zawsze bardzo kochanych. Był owczarek Maks, był kundelek Toni, był Rocky.

Jest Lili, już 13 letnia suczka, uratowana od śmierci w Hiszpanii, jest Ozzy, jest Sally – mama Heni i przede wszystkim Henia właśnie.

Henia, czyli najbrzydszy pies świata.

Historię suczki o zadartym nosie, która szturmem, od samego początku, od zarania jej jestestwa właściwie zdobyła moje serce, opisywałam już wielokrotnie. Henia jest bohaterką mojej książki, jeśli chcesz, możesz kupić tutaj .

Urodziła się jako ostatnie, najmniejsze dziecko Sally, suczki najwierniejszej z wiernych, uratowanej jak Lili od smierci w Hiszpanii.

Heniusia, malutka jak wróbelek, z narządami widocznymi pod skórą, miała nikłe szanse na przeżycie. Już jej przyjście na świat było cudem, bo nie powinno się udać. Pępowinę przecięłam ja, gdyż  Sally wyczerpana porodem nie miała siły na jeszcze jeden wysiłek. Henia nie oddychała, więc znowu jej pomogłam, instynktownie stosując sztuczne oddychanie i wdmuchując delikatnie powietrze w jej malutki pyszczek.

W ten sposób powstała między nami więź, jakiej  nie znałam dotychczas w moich psich i kocich historiach. O Heniusi mawia moj mąż, że jest najbrzydszym psem świata, ale dla mnie jest najpiękniejszym. Jest wierna, bardzo mądra i pilnuje całej naszej psio – kociej gromadki. Jesteśmy nierozłączne. Kocham wszystkie moje psy, ale Henię najbardziej.

I kocham wszystkie nasze koty, ale wśród wszystkich jakie  przewinęły się przez nasz dom i zostawiły ślad w naszych sercach była tylko jedna taka…

Meggy, czyli koty czasami przychodzą dwa razy

Mała koteczka, o której pisałam już wcześniej, skradła moje serce na zawsze.

Przyszła do mnie pewnego zimowego dnia i została z ufnością, po czym brutalnie została zabrana do domu, z którego jak się później okazało, już raz uciekła. Wróciła jeszcze raz i tym razem została ze mną na piękny, choć  w większości bardzo smutny czas.  Została do końca. O Meggy pisałam już , jeśli masz ochotę, zapraszam tutaj.

Była najważniejszym obok Heni zwierzaczkiem w moim życiu. Bardzo za nią tęsknię.

Ale  były i są jeszcze inne cudowne koty.

Borys, czyli obgryzione uszy

Czarny kocur, w czasie 20 stopniowych mrozów próbujący wcisnąć się do klatek schodowych w Krośnie. Mieszkańcy zawiadomili straż miejską. Trafił do nas i natychmiast położył się na środku stołu, jakby nigdy stamtąd się nie ruszał.

Borys ma malutkie uszka, właściwie są to pozostałości po uszach. Nikt nie wie co mu się przytrafiło. Weterynarz wysnuł przypuszczenie, że biedny kocurek miał po prostu nie leczony świerzb.

Malutki, czyli jak znaleźć swojego kota przed Biedronką?

Cudowny kotek, który pewnego jesiennego dnia czekał na nas na parkingu przed Biedronką. Przypadek? Nie sądzę, zwłaszcza, że kiedy na rzeczony parking zajechaliśmy, kotek siedział w odległym końcu. A kiedy opuściliśmy sklep, piękny rudzielec postanowił zmienicć miejsce i położył się dokładnie po stronie kierowcy przy naszym aucie.

Malutki jest najsłodszym kotkiem, najłagodniejszym, nigdy nie pokazał pazurków. Bezgranicznie oddany mojemu mężowi. O Malutkim pisałam też tutaj

Bella, czyli piękno bez wieku

Kotka znaleziona na śmietniku w pewnej wiosce.

Tam przyszło na świat jej jedyne dziecko Toffi. Zabraliśmy obie do do nas. Było to już 17 lat temu. Toffi , czarna puchata koteczka, odeszła niedawno za Tęczowy Most. Miała wrodzoną wadę serca i tylko dzięki naszej opiece przeżyła całe długie 16 lat.

A Bella, jej mama, żyje i cieszy się doskonałym zdrowiem.

Mało tego, wygląda jak kocia modelka, po prostu się nie starzeje. Jest fenomenem, jak niektóre kobiety. I mężczyźni też, przepraszam za (prawie) pominięcie. Bella musi, koniecznie musi przytulić się do innego kotka, żeby móc zasnąć. Kiedyś miała Kubusia, ale odszedł, więc wybiera na chybił trafił, a przecież nie wszystkie tego chcą…

Ale Bella nie obraża się, szuka dalej.

Jimmy, czyli piękny introwertyk ze złamanym ogonem.

Biały, wielki kocurek, znaleziony na podmiejskich działkach, sponiewierany, cały we krwi.

Nigdy nie dowiemy się, co kierowało czlowiekiem, który wyrządził mu tak olbrzymią krzywdę. Jego ogon, wspaniały barwny pióropusz, był złamany aż w trzech miejscach. Kiedy do nas przyszedł, musiały upłynąć dwa miesiące, zanim odważył się wyjść  spod łóżka. Robił to tylko w nocy, kiedy dom był cichy.

Introwertykiem pozostał do dzisiaj, nieufnym do obcych. Ale mruczy donośnie, kiedy go głaszczemy. I śpi z psami na jednym posłaniu.

Były jeszcze inne koty. Była Balbinka, Zuzia, Susi, Mieciu i Kasia. Jest jeszcze Brunia i jest Lady. Jest Kubulke.

Były i inne psy. Owczarek Maks, Kundelek Toni, Rocky. Jest też Ozzy, moj mały piesek z bukaresztańskiej ulicy i Sally, mama Heni. Stara Lili.

One wszystkie miały i mają miejsce w naszym domu i na zawsze w naszych sercach. Gdybym chciała opisać wszystkie historie z nimi związane, te wesołe i te smutne, powstałaby z tego gruba książka.

Może się na to porwę, kto wie, kto wie…

A wracając do tytułowego pytania.

Kot czy pies? Pies czy kot?

Chyba zostanie bez odpowiedzi do końca świata.

Tak długo jak długo będą żyć dobrzy ludzie. Jak długo ich serca będą bić mocniej na widok kotki porzuconej w śmietniku i pieska leżącego w rowie. Jak długo będą żyć ludzie, którzy takim  stworzeniom będą dawać drugie zycie.

A ja na pytanie jednak odpowiem.

Kot i pies !

Pies i kot !

Pozdrawiam Cię serdecznie i zdrowia życzę – Agnieszka

Zainteresował Cię ten temat?  Podoba Ci się to co piszę? Ucieszę się, jeśli zechcesz zostać moim Patronem i wesprzeć mnie w tym co robię.

Zapraszam Cię na moją  stronę na Patronite.pl

Dla Patronów przygotowałam niebanalne nagrody.