15 thoughts on “Moje refugium”

1. poziomki są pyszne – szczególnie, kiedy się nazbiera całą trawkę takich koralików.
   i wtedy pachną niezwykle.

   1. Tak, nic sie do nich nie równa, nic 🙂

2. Przepiękna ta Twoja Bajka.
   I jeszcze poziomki w niej rosną…
   🙂

   1. Tak Stokrotko, codziennie się w niej zanurzam 🙂

3. Leśne poziomki nie maja sobie równych:-)

   1. Dokładnie kochana 🙂

4. Prawdziwa kraina czarów!
   pozdrawiam serdecznie znad filiżanki kawy:)

   1. Tak, jest prawdziwa.
      Uściski 🙂

5. Agnieszko, zakochałam się w Twojej okolicy. A ten lasek brzozowy – toż to naprawdę piękna bajka. Tym bardziej, że prawdziwa. Wiem już skąd w tobie tyle spokoju, radości, wyrozumiałości. Pozdrów jutro ode mnie swój las

   1. Dziękuję kochana, wcale się nie dziwię, bo jest naprawdę pięknie. Las już pozdrowiłam:)

6. Pięknie, Agnieszko. Trzeba mieć jakieś swoje refugium, cokolwiek, co pozwoli się człowiekowi oczyścić, wyciszyć, znowu życiem ucieszyć. Niech to będzie choć moment w ciągu dnia, ale jakże to ważny moment!
   A poziomki i u mnie się już czerwienią smakowicie! Najwięcej ich po rowach!:-))

   1. Tak Olgo, u nas też ich dużo po rowach, a nawet zasiały się na ścieżce przed garażem:-)
      Uściski

7. Piękny jest ten Twój las, a te młode brzózki zapowiadają dorodne kozaczki i prawdziwki 🙂 Poziomki, mm… pycha, te leśne nie znajdą w smaku sobie równych, tak jak i malinki i ostrężyny .

   Pozdrawiam ciepło 🙂

8. oddałbym pół królestwa za spacer z Tobą po zaczarowanym lesie , musisz być bardzo cichutko jeśli chcesz usłyszeć co mówią drzewa Konopnickiej się to udało
   ściskam mocno

9. Konopnickiej sie udało i nie tylko jej 🙂